συνώμοτος

-ον, ΜΑ, και αττ. τ. ξυνώμοτος, -ον, Α

το ουδ. ως ουσ. τὸ συνώμοτον

η συνωμοσία

μσν.

(για πράγμ.) αυτός που είναι αποτέλεσμα ένορκης συμφωνίας

αρχ.

1. συνδεδεμένος με όρκο, δεσμευμένος με όρκο

2. το ουδ. ως ουσ. τὸ ξυνώμοτον

σύνδεσμος, ένωση που γίνεται με ένορκη συμφωνία.

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + -ώμοτος (< ὄμνυμι), πρβλ. ἀν-ώμοτος. Το -ω- τού τ. οφείλεται σε έκταση λόγω συνθέσεως].